راهنمای شماره 84: چرا فیلم های ساخته شده توسط هوش مصنوعی آینده فیلم نخواهند بود | فرهنگ

تیانقلاب هوش مصنوعی با چنان سرعتی پیش می‌رود که به سختی می‌توان با اخبار فراوان در مورد آن همراهی کرد، چه رسد به خود فناوری. در هفته‌های اخیر خبرخوان‌های هوش مصنوعی در تلویزیون کویت داشتیم، عکسی که با هوش مصنوعی برنده جایزه بزرگ شد، مصاحبه‌ای با مایکل شوماخر تولید شده توسط هوش مصنوعی که باعث اخراج یک سردبیر شد و البته هشدارهای متعددی مبنی بر اینکه همه اینها ممکن است به پایان برسد. از خود بشریت

طبیعی است که نسبت به این تحولات تکان دهنده جامعه احساس نگرانی کنیم. (من در حال حاضر خودم را برای داستان اجتناب ناپذیر «هوش مصنوعی خبرنامه فرهنگ پاپ را با انحراف ملایم می نویسد» آماده می کنم). روسو – نیمی از دو برادر روسو کارگردانان وابسته به مارول – در فکر این بود که چگونه هوش مصنوعی مولد می تواند فیلمی را اختراع کند که مطابق با هوس های بیننده باشد. در اینجا زمین او است:

می‌توانید وارد خانه‌تان شوید و به هوش مصنوعی در پلتفرم استریمینگ خود بگویید: «هی، من فیلمی می‌خواهم با آواتار واقعی خودم و آواتار واقعی مرلین مونرو بازی کند. من می‌خواهم که یک رام کام باشد، زیرا روز سختی را پشت سر گذاشته‌ام، و داستان بسیار شایسته‌ای را با دیالوگ‌هایی که صدای شما را تقلید می‌کند، ارائه می‌کند… ناگهان اکنون یک رام کام دارید که 90 دقیقه طول می‌کشد.

برای آنچه که اساساً نوعی تفنگ مبهم است (تکنولوژی مورد نیاز برای ساخت چنین فیلمی تا حدی دور از دسترس به نظر می رسد، در صورت امکان)، نقل قول های روسو نیمی از لانه هورنت آنلاین را به هم نزند، از حفاری در خروجی اخیر روسوس تا تماس ها متفاوت است. قبل از اینکه هوش مصنوعی فرصت خراب کردن سینما را پیدا کند، یک شهاب به زمین برخورد کند.

با کنار گذاشتن این واقعیت که تماشای ملاقات زیبای خود با یک ستاره فیلم که مدت‌ها مرده است، تصوری عمیقاً تراژیک است، فکر می‌کنم دلیل ناخوشایند بودن ایده روسو این است که اساساً با چگونگی و چرایی تماشای فیلم در تضاد است. سینما در طول تاریخ خود یک رسانه عمدتاً منفعل بوده است. در 120 سال گذشته، ما خودمان را در مقابل یک صفحه نمایش می نشینیم و انتخاب های خلاقانه دیگران را به ما می تابانیم. مطمئناً، پاسخ مثبت یا منفی ما به چیزی که به ما نشان داده می‌شود، تعیین می‌کند که چه چیزی ساخته شود و چه کسی آن را بسازد، و از آنجایی که فیلم در دهه‌های اخیر برنامه‌ریزی‌تر شده است، به ورودی ما اهمیت بیشتری داده شده است. اما یک محدودیت برای نمایندگی ما در این رابطه وجود دارد.

سینمای تولید شده توسط هوش مصنوعی به طور کامل آن را تغییر می دهد. ناگهان همه چیز در مورد هوس ها و تمایلات شماست: یک فیلم از دیدگاه شما ارائه می شود، نه اینکه دریچه ای به تفکر دیگران به شما بدهد. و برای دوز دیگری از تنهایی، این شما هستید که در فیلم بازی می‌کنید (باز هم، افسرده‌کننده – هر چند که چشم‌انداز جذاب/آسیب‌زننده تماشای مردن خود بر روی صفحه نمایش را افزایش می‌دهد).

یک قربانی در همه اینها ظرفیت غافلگیری خواهد بود. از آنجایی که هوش مصنوعی مولد از پایگاه داده‌ای از فیلم‌ها، شخصیت‌ها، خطوط داستانی و داستان‌هایی که می‌داند شما تماشا کرده‌اید و از آن لذت برده‌اید کار می‌کند، بعید است که بتواند چیزی بسازد که شما را تکان دهد یا ناراحت کند. آن مرگ تکان‌دهنده شخصیتی که با او ارتباط برقرار می‌کردید یا آن چرخش درخشان بزرگی که همه چیزهایی را که فکر می‌کردید در مورد فیلمی که تماشا می‌کردید می‌دانستید بر هم زد. این انتخاب‌های خلاقانه‌ای هستند که شما به‌عنوان تماشاگر نمی‌دانید می‌خواهید، یا حتی در لحظه به‌طور فعال با آن‌ها دفع می‌شوید، اغلب فیلم را رضایت‌بخش می‌کنند، و این چیزی است که هیچ هوش مصنوعی نمی‌تواند پیش‌بینی کند.

من فکر می‌کنم هوش مصنوعی فیلم را متحول خواهد کرد، به احتمال زیاد به شیوه‌ای غیرقابل پیش‌بینی وحشتناک. اما، مانند بسیاری از پیش‌بینی‌ها در مورد هوش مصنوعی و فرهنگ، به نظر می‌رسد ایده روسو اساساً دلیل لذت بردن ما از این چیز را در وهله اول اشتباه درک می‌کند. ما آنجا هستیم تا منتقل شویم – نه اینکه از نظر الگوریتمی زیاده روی کنیم. اگر می‌خواهید با مرلین قرار ملاقات بگذارید، بهتر است «جنتلمن‌ها بلوندها را ترجیح می‌دهند» پخش کنید.

اگر می‌خواهید نسخه کامل این خبرنامه را بخوانید، لطفاً مشترک شوید تا هر جمعه این راهنما را در صندوق ورودی خود دریافت کنید.